Vandaag wordt op het WK-wielrennen voor de laatste keer de ploegentijdrit voor merkenteams verreden. Een mooie discipline die onder ploegleider Peter Post tot kunst verheven werd. Zijn TI-Raleigh ploeg verpletterde jarenlang de concurrentie en introduceerde de enkele en de dubbele waaier. De ‘Posttrein’ was in haar tijd onoverwinnelijk en er werd zelfs een documentaire over gemaakt. Tot dit jaar had ik de ploegentijdrit alleen op tv gezien en ploegentijdritje een enkele keer gespeeld tijdens een zondagse rit.

Totdat ik een appje kreeg. Een team was nog op zoek naar een deelnemer om de ploeg compleet te maken en over een volledig afgesloten weg van Eindhoven in rechte lijn zo hard mogelijk naar Oirschot te rijden, en terug. De ploeg telt vijf man, maar de tijd van de vierde telt. Geen idee van wat het niveau van de anderen was, had ik me voorgenomen om in ieder geval niet de vijfde man te worden.
Tijd voor een trainingsrit met het hele team bleek er niet te zijn, wel met een half team. Kennismaking met de rest zou aan de start nog kunnen. Kort daarvoor werd in de aangemaakte groepsapp een YouTube filmpje gedeeld waarin het principe van de ploegentijdrit werd uitgelegd. ‘Zo gaan we het doen morgen’, was het onderschrift.
Een half uur voor de start was het handjes schudden en concurrentie bestuderen. De teams die voor ons startten stonden geconcentreerd aan de start. Strakke koppies, vijf voorwielen naast elkaar op de startlijn, vrijwilligers die de fietsen vasthielden en de voeten zaten al vast in de pedalen. “Goeie focus” hoorde ik de verslaggever in mijn hoofd zeggen. Dan ons team. Ik bleek een ploegmaat te hebben die met nauwelijks een bar lucht in de banden naar de start was gekomen, een ander had problemen met schakelen en weer een ander had een heus tijdritstuur; hij zag er snel uit. De ongemakken aan de fiets werden nog vlug verholpen, we waren er klaar voor.

“Jongens jullie beurt over minder dan een minuut”, zei de starter van dienst. Iemand zat op zijn telefoon, de ander had aandacht voor alles wat om ons heen gebeurde, niemand hield onze fiets vast dus allemaal met een voetje aan de grond (sommigen twee) en we stonden een meter of vijf uit elkaar. Ons team was volledig ontspannen en schrok wakker toen de 3, 2, 1 door de megafoon klonk.
40+, zo had onze captain de gemiddelde snelheid ingeschat. Een ruim begrip en ingeschat op basis van de kennismakingsrit met het halve team en zichzelf overschattend. Het duurde even voor er een treintje achter me was gevormd maar toen het zo ver was gaf ik mijn beurt af. Afzakkend vroeg ik een teammaat waar dinges was, die met dat ligstuur. De leave no man behind en samen uit, samen thuis gedachtes die mogelijk bij sommigen nog aanwezig waren, werden meteen overboord gegooid.
Het ging best lekker, al lag het gevaar op de loer; we mochten niemand meer verliezen. De captain kreeg tweemaal bij het bestormen van een viaduct met de wetten van de zwaartekracht te maken. Zijn lichaam noodzaakte hem harder te trappen dan voor hem mogelijk om zijn team bij te kunnen houden. Voor de aanwezige toeschouwers was het een raar uitziend tafereel dat in de verste verte niet op een ploegentijdrit leek. Het had meer weg van de slotklim in de zeventiende etappe van de Tour van 2012 waarin een geïrriteerde Froome demonstratief achterom keek waar Wiggins bleef.
Finish, dikke fluim op het asfalt, groepsfotootje en door naar het bier.
Het gaf best wel een kick: de afgesloten wegen, mannen met oranje hesjes die op hun fluitje bliezen en een flard van geluid in het voorbijgaan van de harmonie die er vrolijk op los toeterde. Het gaf een gevoel van topsnelheid, die uiteindelijk volgens ploegentijdritbegrippen teleurstellend was. Er werd geanalyseerd, de rit werd teruggespoeld, stilgezet en nog een keer. Het viaduct-incident kwam voorbij en nog maar een biertje, de dag is toch al kapot. Waar het WK voor merkenteams dit jaar stopt, ben ik begonnen. De ploegentijdrit, mooi man. Volgend jaar weer.