Had ik vorige week mijn overschoenen opgeborgen, weet ik niet meer waar. Normaliter geen punt want die gebruik ik vanaf november pas weer. Het is tenslotte lente. Mooi niet dus. In een helder moment herinner ik me waar ze liggen en trek ik ze aan. Met 5 graden, een vervelende Noordoosten wind en vooral afmeldingen van onze vrienden, gingen Heun en ik vanuit Deurne op de fiets naar Aarle-Rixtel voor een toertocht. “De Reekse Heidetocht”. Aanvankelijk niet goed gelezen, besloot ik dat dit wel een mooie tocht moest zijn; we krijgen een reeks aan heiden. Niet dus. Een heidetje in de buurt van Reek was voldoende voor de mannen van de Aarlese wielerclub een tocht aan te wijden, of in ieder geval naar te vernoemen.

We waren net te laat bij de inschrijving om met de 32 groep mee te fietsen. Deze was vijf minuten eerder al vertrokken. Navraag leerde dat het niet de gemiddelde snelheid, maar kruissnelheid betrof. Vol bravoure besloot Heun dat we de groep wel zouden inhalen. Schier onmogelijk om een georganiseerde groep met tegenwind even als duo bij te halen. Met een snelheid van 35km/u zou dit namelijk een achtervolging van 53 minuten en 20 seconden zijn. Na twee minuten drong dat bij ons door en gaven we het op. Na vijf minuten kwamen we ze tegen. Komend vanuit een andere richting; ze waren verkeerd gefietst. Op de door hunzelf uitgezette route, in hun eigen dorp!

Dankbaar maakten we gebruik van het uit de wind zitten maar deden we ook ruim onze kopbeurten, zoals dat hoort. 25 kilometer verder en twee keer vaker fout gereden werd er al veel minder moeite gedaan om de frustraties niét uit te spreken en kwamen de verwijten over en weer. Als niet-lid werden we tussendoor bijgepraat over de gezellige vereniging en of we niet de volgende toertocht met Pasen nog eens mee wilden rijden. Het was een feest der herkenning; ook in Aarle-Rixtel fietsen ze verkeerd, wordt op elkaar gevloekt en weten de meesten het beter. Het is wat dat betreft net Rikken: wanneer het verkeerd gaat, ligt het nooit aan jezelf!