Dat er voorafgaand aan een zondagse rit met vrienden stoere taal geuit wordt, is niks nieuws. De bangmakerijen waarbij termen als “slopen” en “vernederen” vaak de revue passeren, zijn vooral gericht aan het adres van vrienden van vrienden; ons clubje zal nooit heel groot worden. Zo ook afgelopen week, toen we zo’n vriend van een vriend zagen op een feestje. De uitnodiging om de zondag erop samen te fietsen werd geaccepteerd en het moddergooien was begonnen, testosteron tot aan de horizon.

Met vier man zouden we honderd kilometer flink tempo gaan rijden, zo werd er afgesproken. Maar helaas. Op het koffiemomentje voor de koers ontbrak onze gast. De vraag waarom hij er niet was werd krachtig beantwoord door de tussenpersoon in kwestie. Slechts één zelfstandig naamwoord dat bewust de seksuele geaardheid verkeerd aanduidt, was nodig om aan te geven dat er een slap excuus was. Nu moesten we hoe dan ook tempo rijden, misschien wel harder dan de bedoeling was. In ieder geval zouden we harder gaan rijden dan onze oorspronkelijke gast met zijn clubje. Al was het maar om niet voor hem onder te doen op Strava.

Na 85 kilometer op het tandvlees te hebben gereden kreeg ik een nieuwe kopbeurt toebedeeld. Ondanks dat ze voor mij maar kort waren, deden ze iedere keer een pijn die ik al lang niet meer gevoeld had. Ik kon eigenlijk al lang niet meer maar durfde er niks van te zeggen; te veel prestige stond er op het spel. Als we faalden was het mijn schuld en dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Wat een geluk. Twee wielrenners reden ineens voor mij, misschien kon ik wel het wiel pakken. Mijn eerste inschatting was een verkeerde, waarschijnlijk vanwege het vaalbruine verwassen Assos shirt en de grijze haren onder de helm wat niet al te flitsend over kwam. Na nog een keer goed kijken zag ik een Moots fiets. Behoorlijk high-end en volledig van titanium. Ze worden handgemaakt en je zult nooit meer een betere fiets rijden dan de Moots, aldus Moots. Er zijn er maar weinig van in Nederland en je mag er automatisch van uitgaan dat het geen frikandel is die hem bestuurt. Ik moest wel naar het wiel sprinten en deze zien te houden totdat ze kilometers verderop een andere richting kozen. Het lukte. Ons gemiddelde werd in no time met een paar tienden opgekrikt wat achteraf net genoeg bleek en ik voelde me een held.

We bedankten en vervolgden onze weg, concluderend dat we gesloopt waren door een oude man. Het maakte niet uit, het moest zo zijn. Hadden we een tiende langzamer gereden of een minuut later vertrokken, dan waren we de oude man met de hamer niet tegengekomen en legden we het de volgende bitchfight af. Het genieten kon beginnen want deze ronde hadden we gewonnen, van die vriend van een vriend.