Wat was ik blij met mijn eerste fullcarbon-fiets. Eind 2013 kocht ik mijn Kuota Kharma. Om te benadrukken dat het om een Italiaanse fiets gaat, koos ik voor Campagnolo in plaats van Shimano. Hoewel door spraakverwarring al snel Kyoto gezegd kan worden, heeft het niets Japans in zich. Sterker nog: bij het ontwikkelen van het frame wordt zogenaamde Formule 1-technologie toegepast, en wordt het de Ferrari onder de racefietsen genoemd. Hoe Italiaans wil je het hebben? In het profpeloton is het even zoeken naar een Kuota, maar je vindt hem wel degelijk terug. Als sponsor van bescheiden ploegen zoals Agritubel en AG2R in het verleden en dit jaar Androni zal het nooit de bekendheid van Team Sky’s Pinarello of de Trek van Team Trek evenaren. Dat maakt voor mij niet uit, het blijft de Ferrari onder de racefietsen.

Anderhalf jaar na mijn aankoop, werd ik verrast door een rare tik tijdens het fietsen. Er zou mogelijk vuil in het crankstel zitten, of de trapas zou vervangen moeten worden. Ik kon het niet direct herleiden en enkele simpele trucjes om meer duidelijkheid te krijgen leverden ook niets op. Aangekomen bij mijn fietsenmaker werden kleine scheurtjes geconstateerd, net onder de zadelpen. Haarscheurtjes, niet groter dan dat. Verdere inspectie bleek niet nodig, het betrof namelijk een productiefout en er werd direct een nieuw frame gevraagd en ook opgestuurd. De scheurtjes zouden ontstaan zijn door een verkeerde spanning en veroorzaken het tikken, dat al meer op kraken is gaan lijken.

Van alle 1000 Italiaanse racefietsmerken die er zijn, heb ik dus de Ferrari. Maar een Ferrari in de pits wint geen prijzen. Alle Formule 1-technologie ten spijt had ik misschien beter voor een Toyota kunnen kiezen. Die roepen tenminste zelf hun modellen terug als er weer een productiefout is ontdekt. Maar goed, zij maken dan ook geen fietsen met Formule 1-technologie.