Doping en wielrennen, ze waren decennialang bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden. Van ballonnetjes urine tot complete bloedtransfusies, van alles werd uit de kast gehaald en het werd steeds ingewikkelder om niet gepakt te worden. Middeltjes die sporen van verboden middeltjes zouden kunnen doen verdwijnen zijn verboden. Tenzij je een attest hebt, de talisman voor menig beroepswielrenner.

Gelukkig is de sport inmiddels schoon, zo wordt beweerd. In ieder geval voor minimaal 99 procent. Of laten we zeggen dat ‘zero, zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero cinco’ procent gepakt wordt op valsspelen; een schijntje. Wie nu gepakt wordt is een paria, en dom. Heel dom.

Zoals Michael Bresciani onlangs. Een vochtafdrijvend middel werd in zijn urine gevonden na het Italiaans kampioenschap, zijn eerste profwedstrijd. Maar geen nood, Bresciani heeft er een verklaring voor waarmee hij denkt weg te komen. “Mijn moeder neemt haar medicijnen altijd bij het eten. Waarschijnlijk is er een van haar pilletjes op mijn bord gevallen.” De dubieuze status van zijn werkgever op het gebied van dopinggebruik de laatste maanden is niet in zijn voordeel. Toch ben ik overtuigd van Bresciani’s onschuld.

Ik heb dat namelijk ook, dat er zo nu en dan iemands medicijn in mijn eten valt. Of dat ik per ongeluk het verkeerde bordje leegeet. Het overkomt me meer dan eens en dat is voor een groot deel de schuld van Hennie Kuiper. Die zei dat je eerst andermans bordje moest leegeten. Zo krijg ik, afhankelijk van waar ik heb gegeten, van alles toegediend. Per ongeluk welteverstaan. Laxantia, anticoagulans en follitropine, om maar eens wat te noemen. Oftewel laxeermiddel, bloedverdunners en hormonen. Soms valt het in mijn eten, soms doordat ik andermans bordje leeg eet. Ik heb het niet nodig, maar ondertussen zit ik om de haverklap op de wc dankzij een overdreven gekunstelde stoelgang, bloed ik bijna dood bij de kleinste wondjes en beschik ik over zaadcellen die superieur zijn aan mijn voormalige superzaad. Bedankt Hennie!

Terug naar onze Italiaanse vriend: schors die gast voor een paar jaar of voor het leven. Al is het voor zijn eigen geluk. Het leven zal hem toelachen, want daarna is er niemand meer die zich nog druk zal maken over het al dan niet per ongeluk toedienen van mama’s plaspillen.