Dat ik hier af en toe een stukje post, heeft voornamelijk te maken met de manier waarop wij als vrienden- / fietsclubje het asfalt trachten te bedwingen. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik zal toch proberen snel een beeld te schetsen.

De kern is dat wij met vijf vrienden door de jaren heen dezelfde sport zijn gaan beoefenen, of in ieder geval een fiets gekocht hebben. En dat we met het ouder worden elkaar minder zien. De bindende factor is het wielrennen, als je het zo kunt noemen wat we doen. Want eigenlijk is het zoals vrouwenvoetbal: de dames kunnen heus wel tegen een bal trappen, maar er is geen man in geïnteresseerd en het ziet er niet uit. Eigenlijk doe ik die dames er tekort mee want fietsen kunnen we niet eens. Eerder in “AERODYNAMIK” en “Local heroes” heb ik al voorzetjes gegeven om inzicht te geven hoe het op dé fietsdag bij uitstek, de zondagochtend, er bij ons aan toegaat. Vandaag was het eindelijk weer zover, het was zondagochtend.

Het was lang geleden dat we weer eens compleet waren. De Bunzing, De Speer van Boxmeer, Slow Joe, Heun en ik. Dat ging niet vanzelf. Iedereen heeft wel eens een reden om niet mee te gaan. Aanvangstijd, het weer, de conditie, gebrek aan sportieve uitdaging, blessures, en nog veel meer. Toch zaten we allemaal om 09.30uur op de fiets voor twee identieke rondjes van 33 kilometer. Geen grote afstand, maar genoeg gezien de tijd van het jaar. En twee rondjes zodat na het eerste (rustige) rondje een revaliderende Slow Joe kon afhaken en ons bij terugkomst direct van verse koffie kon voorzien. Dat revalideren gaat overigens zoals je verwacht bij zijn naam, helaas.

De eerste ronde lag het tempo bewust wat lager, we helpen elkaar graag terug in vorm te komen. Voor sommige te laag. Er werd namelijk (hoe vertrouwd) druk geouwehoerd en daar waar mogelijk commentaar geleverd. Commentaar op alles. Dus ook over de eerder overeengekomen route en achterliggende gedachte. Al met al genoeg reden om er een tandje bij te doen tijdens de tweede ronde en al snel werd het rustiger in ons groepje. Met een venijnige wind schuin van voor begreep ineens iedereen, zonder enige uitleg, hoe je een waaier formeert. Een kat in het nauw maakt inderdaad rare sprongen! Later, met de wind in de rug en dus lekker tempo rijdend, kwam Heun mij op kop aanmoedigen te versnellen om twee wielrenners in de verte in te halen, bij wijze van trofee. Geheel volgens verwachting volgde direct een smekend “niet doen, niet doen” van De Bunzing en als reactie daarop kwam De Speer voorbij geraasd, voor zijn eerste honderd van tweehonderd meter kopwerk die dag om vervolgens in de remmen te knijpen op het moment dat het wiel van ons doel bereikt was. Maar goed dat we een helm dragen.

Het was een kort rondje. Desondanks besloten we met zijn drieën dat er voor deze keer één uitzondering was op het “samen uit, samen thuis” principe en losten we De Speer een tweede maal, maar nu definitief. Hij betaalde de tol voor tweehonderd meter kopwerk.
Gelukkig waren we toen al bijna bij het vertrekpunt en de praatjes keerden nog voor de koffie terug. Terugkijkend concludeer ik dat het een milde zondag was; lekker gefietst, iedereen heeft zijn naam waargemaakt en er zijn weer geen slachtoffers gevallen. Dat het maar weer snel zondagochtend mag worden, over een week of wat!

Bekijk hier onze rit op strava https://www.strava.com/activities/272221942