Op zoek naar de ideale methode om thuis te kunnen trainen, heb ik zo’n beetje alles wat gangbaar en op de markt is uitgeprobeerd. Nu, een paar jaar nadat ik de eerste Tacx probeerde, heb ik het gevonden en rijd ik bij slecht weer en ’s avonds mijn rondjes op Zwift.  

Tijdens mijn zoektocht kwam ik door de jaren heen met heel wat thuistrainers in aanraking. Zo kocht ik ooit een simpele Tacx, gewoon tweede- of misschien wel derdehands. Wat een ongelukkig ding was dat. Die ging dan ook vrij snel terug op Marktplaats. Een poos later probeerde ik het op de spinning bike, bij zwager Bob in de garage. Een uur duurde nog nooit zo lang en ik heb deze dan ook niet volgemaakt. Ik kocht daarna een rollenbank. Gewoon drie rollen met een kabeltje verbonden, trappen en balanceren maar. Omdat ik soms snel afgeleid kan zijn, bleek dat nogal een opgave: bij het achterom kijken (beetje raar want de kans dat iemand op een andere rollenbank mij zou inhalen was nihil) stuurde ik dan ook steevast van de rollen; weg ermee. Een crosstrainer werd op zolder gezet. Niet voor mij, maar dat betekende niet dat ik er geen gebruik van mocht maken. Na een paar weken bleek de conditie achteruitgegaan. Ik deed dit keer nog wel zo mijn best, maar inmiddels kijk het apparaat niet meer aan.

Ondertussen was er Zwift. De opkomst was mij niet onopgemerkt gebleven en de artikelen die collega Laurens Alblas publiceerde, las ik met bovengemiddelde interesse. Toegegeven: in het begin dacht ik dat Laurens ten Dam echt op een tropisch eiland gefietst had, Watopia genaamd. Toen ik de kans kreeg om een testrit van 25 kilometer op de Tacx Neo van vriend Derosa te maken, greep ik die meteen aan en ik wist direct dat ik dit ook wilde. Afgelopen januari kocht ik er eentje voor mijzelf. Sindsdien fietste ik al honderden kilometers online. Soms met grote namen zoals Edvald Boasson Hagen, die ik onlangs nog een elleboogje gaf om vervolgens lekker in zijn wiel te gaan hangen. En met Michal Kwiatkowski, zij het heel even want in een mum van tijd was hij uit het zicht verdwenen. Tijdens de Het Is Koers social ride was Robert Gesink gastrijder. Leon van Bon was daar ook bij; ik heb nog naar hem gezwaaid door op de zwaaibutton van de app te drukken. Ook deed ik al mee aan wedstrijden waarin ik keurig in de achterhoede finishte. Een verloren sprint om de negenenveertigste plaats gaf desondanks de voldoening waarnaar ik al die tijd opzoek was.

Het succes van Zwift blijft groeien en de succesverhalen lees ik graag. Zoals die van de Australische renner Mathew Hayman, die na een polsblessure zijn wintertrainingen op Zwift deed. Daarna, in het voorjaar van 2016 won hij vlak voor zijn 38^ste verjaardag Parijs – Roubaix. Of dat van Leah Thorvilson, die een profcontract kreeg bij Canyon – SRAM nadat ze de Zwift Academy finale had gewonnen. Ook zij was toen bijna 38.

Aanstaande zondag is het eerste NK Zwift. Nederland heeft de primeur van een nationaal kampioenschap en iedereen met een smart trainer mag meedoen. Misschien doe ik mee, maar ik gun een ander de kampioenstrui. Ik ben tenslotte nog maar bijna 37.