Zondag 4 oktober wordt de 109e Ronde van Lombardije verreden. De koers van de vallende bladeren is het vijfde en laatste monument van het jaar en hoewel de semiklassieker Parijs – Tours hierna komt, is dit wel zo’n beetje de afsluiter van het seizoen. De Ronde is vaak van route gewijzigd door de jaren heen maar wordt altijd in de heuvels rond het Comomeer verreden. Het heeft misschien minder aanzien dan Milaan – San Remo, maar de herfstachtige tegenhanger van La Primavera blijft voor velen ‘l’ultima, la piu bella’. De laatste, de mooiste.

Het Parcours

Het parcours is zoals gewoonlijk weer gewijzigd. Er wordt ten opzichte van vorig jaar in tegengestelde richting gereden, van Bergamo naar Como. Wijzigingen in het parcours zijn van alle tijden. Zoals in 1960,  toen de organisatie teleurgesteld was in de sprintzege van Rik van Looy één jaar eerder. Prompt werd de Muro di Sormano in het parcours opgenomen, een 1700 meter lange klim met een gemiddelde stijging van 15% en uitschieters tot 25%. De renners protesteerden hevig: de muur was te steil en moest geschrapt worden, vonden ze. Velen liepen met de fiets aan de hand naar de top, wat ongeveer net zo snel was als de renners die fietsend boven kwamen. 3 jaar na de invoering kregen ze hun zin en werd de muur geschrapt. Later werd hij weer in de Ronde opgenomen en dit jaar is hij er ook weer bij. In 2012 reed Laurens ten Dam in 10 minuut 38 omhoog, wat gelijk is aan een gemiddelde snelheid van 9.6 kilometer per uur.

Wat nooit verandert in het parcours is de Madonna del Ghisallo. Deze klim wordt ook wel het begin van het einde genoemd. Het gemiddelde stijgingspercentage is met ‘slechts’ 5.2%, dankzij een relatief vlak middenstuk, erg misleidend. Op de top van de Ghisallo staat het kapelletje van de beschermheilige van de wielrenners en ieder jaar worden bij het passeren de klokken geluid. In het wielergekke Lombardije worden wielerhelden geëerd, zo ook hier, getuige de bronzen bustes die voor het kapelletje staan, van onder andere Gino Bartali en Fausto Coppi, die de Ronde vijf keer won door aan te vallen op de Ghisallo.

Op de laatste klim van de dag zal na 238 kilometer het overgebleven groepje met topfavorieten het laatste en waarschijnlijk beslissende duel gaan uitvechten. De San Fermo della Battaglia is een 2,7 kilometer lange klim met stukjes van 20% net onder top. Eenmaal boven is het nog 4,6 kilometer dalen naar de meet. De afdaling kan ook voor voldoende spektakel zorgen. De Ronde wordt vaak in herfstachtig weer verreden en regen in combinatie met vallende bladeren zorgt voor een glad wegdek. Zo ook in 2013 toen Daniel Martin vanuit kansrijke positie op slechts een paar honderd meter van de streep op het natte wegdek onderuit ging.

De Favorieten

Er is een tijd geweest dat je blind kon inzetten op een Italiaanse overwinning. In 1951 was het Louison Bobet die na een periode van 30 jaar van Italiaanse overheersing als eerste niet-Italiaan de overwinning opeiste. Op zich niet verwonderlijk als je bedenkt dat je in die tijd voor gek werd verklaard als je als buitenlander wilde deelnemen aan de Ronde, het was te gevaarlijk. In 2008 was Damiano Cunego de laatste Italiaanse winnaar en het is de verwachting dat hij dit ook dit jaar zal blijven.

Joaquim Rodriguez wordt er niet jonger op maar bewees zijn goede vorm andermaal in de afgelopen Vuelta. Hij won al in 2012 en 2013 en behoort opnieuw tot de kanshebbers. Helaas voor hem is de finale in een afdaling. Dat biedt perspectief voor Alejandro Valverde, de nummer twee van 2013 en 2014. Ook Valverde is in vorm en is in staat een zware koers als deze naar zijn hand te zetten. De felle klimmetjes zijn hem op het lijf geschreven en als hij bij de laatste klim vooraan zit, kan hij in de afdaling het verschil maken. Dat geldt overigens ook voor Vincenzo Nibali. Zijn Tour was teleurstellend verlopen en de Vuelta werd na een vroege diskwalificatie verlaten. Lombardije kan het tegenvallende seizoen voor Nibali redden, en in de aanloop bewees hij op tijd in juiste vorm te komen door twee wedstrijden voorafgaand winnend af te sluiten. Ook Tim Wellens reed een teleurstellende Tour maar hij toonde vorig jaar al aan dat Lombardije ‘zijn’ koers kon worden door er knap vierde te worden. Het afgelopen WK liet hij aan zich voorbij gaan om zich volledig op Lombardije te richten. Philippe Gilbert, winnaar in 2009 en 2010, lijkt mede door zijn sterke optreden in Richmond vorige week ‘gewoon’ weer mee te gaan doen om de winst. Ook Adam Yates, Fabio Aru, Warren Barguil en Rafal Majka behoren tot de favorieten.

Namens Nederland kijken we naar Bauke Mollema, Robert Gesink, Tom Dumoulin (die in dienst van Barguil rijdt), Wout Poels en Wilco Kelderman. Maar of zij om de prijzen zullen meedoen is de vraag. Het is sowieso niet een koers met een rijke historie aan Nederlandse winnaars: Jo de Roo won in ’62 en ’63 en Hennie Kuiper is de derde en laatste winnaar in ’81.

Recente winnaars:

2000 · Raimondas Rumšas
2001 · Danilo Di Luca
2002 · Michele Bartoli
2003 · Michele Bartoli
2004 · Damiano Cunego
2005 · Paolo Bettini
2006 · Paolo Bettini
2007 · Damiano Cunego
2008 · Damiano Cunego
2009 · Philippe Gilbert
2010 · Philippe Gilbert
2011 · Oliver Zaugg
2012 · Joaquim Rodríguez
2013 · Joaquim Rodríguez
2014 · Daniel Martin