Fietsen in La Paz

De wegen in La Paz zijn niet gemaakt om te fietsen. Verschrikkelijk slecht asfalt, scheuren en sommige wegen zijn niet eens geasfalteerd. Ik ga hier meestal op de fiets naar het werk. Dat is voor Nederlanders natuurlijk heel normaal, maar in Mexico doen alleen hele arme mensen en ik dat.

Het is voor Mexicanen dan ook een vreemde vertoning, een blond meisje op de fiets. Bouwvakkers fluiten altijd naar me en oude vrouwtjes zwaaien. Mijn blonde haar heeft als allergrootste voordeel dat auto’s me voorrang geven. Ik begin al een beetje een lokale bekendheid te worden. Marktlui vragen of ik dat blondje (guerita) ben die elke morgen over Pino Pallas fietst.

De rijkere Mexicanen houden wel van fietsen, maar dan alleen als
recreatie over de Malécon (Boulevard). En gelijk hebben ze, het is een
schitterend fietspad. Vol gaten, je mag er maar 25 km/uur fietsen, en
iedereen loopt of fietst in je weg. Maar je fietst dan wel langs de zee, met
uitzicht over de baai van La Paz. Met palmbomen, blauwe zee en bergen
op de achtergrond. Het is ook meteen het enige fietspad in La Paz. Er
zijn hier veel groepen die vechten voor meer veiligheid voor
fietsers. Ze organiseren fietstochten om aandacht te vragen voor dit
nobele doel. Deze fietstochten zijn een beleving, onder
politiebegeleiding fietst een grote groep door een wijk. De eerste
waar ik per toeval in belandde was er eentje voor vrouwen, op
internationale vrouwendag. Alle vrouwen in het roze, of in jurkjes met
hoge hakken op de fiets. Het was meer een demonstratie dan een echte
tocht, we reden stapvoets over de Malécon. Maar het was leuk omdat
de belangrijkste verkeersader van het centrum volledig afgesloten was
voor verkeer. En om te zien dat klikpedalen en naaldhakken prima te
combineren zijn.

Afgelopen zondag was er een fietstocht naar een van de mooiste
stranden ter wereld, Balandra. Er waren twee vertrekpunten, eentje
voor beginners en een voor gevorderden. Ik besloot met de beginners
mee te gaan, bang dat de gevorderden allemaal schitterende Specialized
carbon racefietsjes hadden. En ondanks dat ik blij ben met mijn stalen
ros, is hij wat zwaar, heeft hij dikke banden en een damesframe. Je moest
je om zeven uur ’s ochtends registreren, de tocht zou zeven kilometer zijn.
Het was 28 km fietsen naar het beginpunt, dus ik moest midden in de
nacht opstaan. Maar het was de moeite waard, de weg naar het beginpunt
was schitterend. Mooie glooiende heuvels door de woestijn, met
heerlijke afdalingen met uitzicht over de zee en de stranden van La
Paz. Bij het beginpunt was het wachten op de gevorderde fietsers, om
dan de laatste kilometers samen te doen, onder politie- en
ambulancebegeleiding. De tocht eindigde op Balandra, in een baai met
bergen, heel helder water en wit strand.

Fietsen hier is dus hartstikke mooi, het is alleen een beetje oppassen
met de hitte. Ik drink in de twintig minuten dat ik onderweg ben een halve
liter water, en dan nog een liter wanneer ik thuis kom. Soms moet ik
in die twintig minuten echt even een minuutje uitrusten in de schaduw. Dat
is wel op het heetst moment van de dag, in deze tijd van het jaar
zo’n 37 graden. Maar fietsen is hier, ondanks de hitte en slechte
wegen, fantastisch. Het mooie landschap en de vriendelijke automobilisten
maken veel goed. Al helpt het misschien om een blonde pruik te dragen.