Het seizoen is begonnen en er wordt volop gekoerst. Nadat de opwarmertjes in zonnige oorden en het officieuze openingsweekend in Vlaanderen achter de rug waren, trokken de renners naar Italië voor de eerste echte klassieker van het seizoen: Milaan – San Remo werd verreden, de eerste van vijf monumenten. Als je hier wint, ben je de rest van je leven een held. Daar waren de renners zich van bewust want wat werd er nerveus gekoerst. De ene na de andere valpartij kregen we voorgeschoteld en ook de grote namen gingen erbij liggen. De winnaar was enigszins verrassend en aan dat gegeven houd ik me vast.

Ik ben namelijk ook nerveus. Nerveus voor onze eerste klassieker op tweede Paasdag. “Rondom de Totenhügel”, 120 kilometer op vreemde bodem met pittige klimmetjes; een driesterrentocht die meetelt voor het Brevet de Cyclistes.

Op dit moment is de vorm verre van wat ik wil bereiken. Ik piek laat dit jaar, denk ik dan maar. De ritten die ik afgelopen winter gemaakt heb, kwamen zelden boven de 75 kilometer en viaducten worden met de grootste moeite bedwongen, dusdanig dat ik iedere keer geneigd ben een vlag te planten als ik boven ben. Tegelijkertijd zie ik op Strava mijn vrienden ritten uploaden waar ik stiekem jaloers op ben. Vooral die van Peer houd ik angstvallig in de gaten. ‘Eerste korte broek rit’ kopte de 140 kilometer lange rit in strak tempo waarbij ook alle heuvels rondom Nijmegen en Arnhem inbegrepen waren. Hij gaat me vermorzelen met Pasen, dacht ik. Ik hoop dat het hondenweer is en het afgelast wordt, maar misschien doe ik er beter aan met een oplossing te komen die ik zelf in de hand heb. Mechanische doping!

Sinds het WK veldrijden is de in het frame gebouwde motor erg populair, met dank aan de inmiddels van ellende gestopte Femke Van de Driessche. Het is puur valsspelen maar de fietsenmaker verkoopt het voornamelijk aan mensen die door een aandoening of hoge leeftijd hun fietsvrienden niet meer kunnen bijhouden. Ja ja… Nu weet ik niet welke aandoening ik precies heb, maar dat ik mijn vrienden niet meer bijhoud, is al langer duidelijk. En als Femke dan toch gestopt is (als ze zelf niet gestopt was, had de autoriteit via een levenslange schorsing daar wel voor gezorgd), heeft ze haar motortjes over. Femke, geef mij jouw motortje! Het is voor mij de enige manier om niet gesloopt te worden door Peer op de Totenhügel. Vanwege dit onovertrefbare idee besloot ik eens voorzichtig contact op te nemen met de voormalig Belgisch kampioene. Helaas zijn mijn berichtjes, in alle vormen, onbeantwoord gebleven. Zelfs mijn postduif keerde niet meer terug.

De tijd begint te dringen en zolang er geen code rood van kracht is of terreurdreiging rond de startplaats Siebengewald is, moet ik me steeds meer zorgen gaan maken. Milaan – San Remo kende ook een verrassende winnaar… misschien gebeurt er nog een wonder.

Het lampje van mijn telefoon licht op, een berichtje: “Peer gaat niet mee”.  De eerste meevaller heb ik al te pakken en het seizoen is nog maar net begonnen. Ik ben er nog lang niet klaar voor maar laat die Totenhügel nu toch maar komen!